Ախքըտի մէկը ժողովորտութէն կէնէր, գուգա հասնիկը տէրտէրի տունը իրից կինը տէսնիկը օրա էդ ժողովորդը չըպլաղ էր հանէ տէրտէրի շապիկ թումբանը կուտա էդ ախքըտին, հաց կուտա էլի ային օյին ճամփու կըդընէ: Իրիկուն օր կէղնի տէրտէրը գուգակը տուն հաց կուտէ, չայ խըմէկը կուզէ պառկի քընի իրիցկան կըսէ` իրիցկին շապիկ թումբանըս աղդոտէ էն մէկէլտոնք տուր փոխէմ:
Իրիցկինը կըսէ տէրտէր մի հատըմ աղքատ էկավ չըպլաղ էր շապիկ թումբանըտ տըվի էնօր, հաց տըվի, էլի ային օյին ճամփա դըրի: Էդման օրա կըսէ տէրտէրի հէրսը գէլնի կըսէ ինչքան միամիտըն էս էդ քարոզը ըսի իմ ծըխերի համար, խոյ մեզի համար չըսի, հըլը ային օյին էլ էս տըվէ…: Ընչի էնիկ Աստըծու ստեղծածը չէ հըմը հարուստ, հակած, կապած մարդ բըդի էղնիր: Քու էրէսընէլ իմընէլ բաց կէղնի Աստըծու քովը, հոգիներըս էլ դըրախթ կէրթա: Աղկատը իրիցընա հոգին դրախդըն էր քըցէ…: